Een frisse wind waait door mijn leven, maar misschien wel iets te hard

Ik liep bij de Appie en plots hoorde ik boven me een stem die zei: ‘Een frisse wind waait door mijn leven, maar misschien wel iets te hard.’ Nee, die stem van boven kwam niet uit de hemel, maar uit de luidspreker boven mijn hoofd. De stem was van het duo Jurk! dat het nummer Zou zo graag zong. De zin – losgezongen van de rest van de tekst – kwam onverwacht hard bij me binnen. Ik bedacht in een flits: dít is wat er met mijn leven, maar ook met dat van vele anderen aan het gebeuren is. Misschien herken je je in de paar gedachten die over deze regel schrijf.

Een frisse wind waait….
Inmiddels zijn de metaforen om deze tijd te duiden niet meer van de lucht. De aanduiding ‘een frisse wind’ is dat wel en ik durf hem wel te gebruiken. Op allerlei manieren is de afgelopen maanden een frisse wind gaan waaien. Tijdens de vele (al dan niet online) gesprekken wemelt het opeens van de nieuwe gezichtspunten en creatieve ideeën. Zaten we in 2019 nog vast in onze onveranderbare gewoonten, in 2020 blijken veel dingen (vliegen, uitgaan, funshoppen, niks missen, agenda-adrenaline) ook anders te kunnen. We horen ons zelf frisse ideeën opperen over een leven na de lock-down. En wie de weg naar binnen gaat ontdekt dat ook in de ruimte van het hart nieuwe winden waaien.

…door mijn leven….

Tenminste, zo vergaat het mij. Een frisse wind doorwaait inmiddels mijn hele leven. Dat begon toen ik half januari met (naar later bleek) stress-gerelateerde hartklachten thuis kwam te zitten. Eerst was er een tijdje windstilte, maar op een dag voelde ik een klein briesje. Per dag werd dat briesje meer een lentebries, vol beloften van een nieuwe zomer. Toen de tijd van lock-down aanbrak veranderde dat niet, frisse wind bleef waaien, steeds sterker. Er waaiden nieuwe gedachten over werk door mijn hoofd. In mijn hart waaiden nieuwe overtuigingen binnen. Een aantal oude patronen werden omver geblazen. Een aantal nieuwe werden aangeblazen. Inmiddels trillen talloze nieuwe knoppen in de lentebries.

..maar misschien wel iets te hard
Op allerlei momenten merk ik echter wel dat het allemaal iets te hard gaat. Op die momenten kan ik vooral even de woorden niet meer vinden die uitdrukken wat er nu precies gebeurt. Zo’n moment diende zich aan in de online bijbelklas van deze week. We lazen een tekst uit het Evangelie van Johannes die ik heel goed ken en die me ook lief is geworden. Maar toen ik hem probeerde uit te leggen aan de groep liep ik vast. Allerlei oude woorden werkten niet meer, maar de nieuwe waren er nog niet. Ik vond het een superfrustrerende ervaring, maar de groep vond het juist heel mooi. Die verlegenheid gaf hen ruimte en troost in hun eigen zoektocht.

Maar ondertussen … dat gevoel dat allerlei dingen omver worden geblazen om ruimte te maken voor iets nieuws  vraagt wel om aandacht en stilstaan. Harde wind kan je ook de adem afsnijden. Niet erg, als het even duurt. Maar daarna moet je wel weer op adem komen. Herkenbaar?

De wind waait waarheen hij wil …
Ik moet deze dagen veel denken aan een zin van Jezus, uit datzelfde Evangelie van Johannes. In hoofdstuk 3 zegt hij: ‘De wind waait waarheen hij wil; je hoort zijn geluid, maar je weet niet waar hij vandaan komt en waar hij heen gaat. Zo is het ook met iedereen die uit de Geest geboren is.’  Die frisse wind, die me soms wat teveel wordt, is voor mij de wind van de Geest van God. Die wind zet van alles in beweging en blaast van alles onze kant op. Zoals een regel uit de muzak van Albert Heijn. Heel verfrissend.